Günaydın, herhalde ilk defa sabahın bu saatinde yazıyorum.Toplantıya gitmem gerek, kahvaltımı ettim, hazırlanıyordum. Mirkelam'ın şarkısını dinledim biraz önce. Evden çıkmadan önce müzik iyi oluyor. İnsana gün için enerji veriyor.
Bu şarkı bir anda bende birçok düşünce duygu uyandırdı.
1. Birkaç haftadır, İstanbul dışındayım eğitimler için. Bu eğitimlerin şehir dışında olmasının en kötü tarafını anladım. Düşünsenize 3-4 gün kimseye dokunmuyorum. Sadece elle tokalaşmalarım oluyor, o kadar. Neye aç kaldığımı şimdi çok iyi anlıyorum.
2. İnsanlara dokunmak sanki hayata dokunmak gibi. O zaman yaşadığınızı hissediyorsunuz. Düşünsenize kaç kişiyle rahat şekilde sarılıyoruz, omzuna yatıyoruz, sarılmasına izin veriyoruz, öpüyoruz? Hatta hayat bizi giderek bunların daha da az yapıldığı bir şekle sokuyor!
3. Öpmek, öpüşmek ile ilgili bir programda, öpüşmenin yararlarından bahsediyordu. Yüzün (kasların hareketinden dolayı) güzelleşmesinden salgılanan hormonlara kadar bir ton faydası varmış. E neden yapmıyoruz? Mutluluğun basit sırları belki de bildiğimiz şeylerdir, değil mi?
Mirkelam'ın dediği gibi
Bir fotoğraf çekilebilir miyiz?
Dudaklarım dudaklarında
Bir fotoğraf çekilebilir miyiz?
Ağzım kulaklarımda.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder