Bu sözü geçenlerde bir arkadaşım söyledi.
Gerçekten de ne şekilde yaşıuyoruz biz diye düşündüm. Bu hayat neden bu kadar hızlı,etrafımızdakilere bu kadar mı uzak kalıyoruz.
Aslına bakarsak etrafımda bir sürü arkadaşım var, onlara ulaşamıyorum diye başladı konuşma. Gerçekten de görüşmek için bir ton arkadaşımla program yapmaya çalışıyorum. Bir türlü olmuyor. Ama olunca da 1 saatliğine oturuo 3 saat nasıl geçti diyoruz.
Aslına hiç de yanlız değiliz, ama yanlız kalıyoruz kalabalıkta. Bir ton arkadaşımız var, belki hemen yanıbaşımızda ama sanki kıtalar kadar uzak. Farkındamısınız, ne internet, ne cep telefonları çözemiyor bunu.
Aslına bakarsanız, ne olduğunu fark etmek gerek. İnsanlarla konuşmuyoruz, konuşamıyoruz. Olayları, sonuçları, durumalrı konuşuyoruz. Ancak, onlarla duygularımızı düşüncelerimizi paylaşmıyoruz artık, cep telefonu gibi yeni oyuncaklar tat vermiyor. Bir maske var hepimizde, ona giderek bağımlı olmaya başlıyoruz belki de, bu maskenin arkasında boğuluyoruz.
Bu maske bizim duygularımızı boğmakta belki de, duygularımızı aktaramadığımız gibi karşıdan da gelmesini engelliyoruz.
Duygularımızı paylaşmak için ne kadar az fırsatımız oluyor. Farkında mısınız? Olmayınca da sonunda sadece sıkıntılarımız kalıyor ve sadece sıkıntılarımızı konuşuyor oluyoruz.
Belki de bir pencere açmak gerek, duyguları anlamak için. Ne dersiniz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder